ਏਨੇ ਨੂੰ ਬਾਂਦਰਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਟੋਲਾ ਛਾਲ ਮਾਰਦਾ ਆਇਆ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਬਾਂਦਰ ਵੀ ਸੀ, ਜੋ ਬੇਲੋੜੀ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਛੇੜਛਾੜ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਚੀਕਣ ਦੀ ਆਦਤ ਸੀ। ਬਾਂਦਰਾਂ ਦੇ ਸਰਦਾਰ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉੱਥੇ ਪਈਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਛੇੜਛਾੜ ਨਾ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ। ਸਾਰੇ ਬਾਂਦਰ ਦਰਖਤਾਂ ਵੱਲ ਚਲੇ ਗਏ ਪਰ ਉਹ ਸ਼ੈਤਾਨ ਬਾਂਦਰ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਬਚਾ ਕੇ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗਾ।
ਉਸ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਅੱਧੀ ਚੀਰੀ ਲੱਕੜ ‘ਤੇ ਪਈ। ਬਸ, ਉਹ ਉਸ ‘ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ ਅਤੇ ਵਿਚਕਾਰ ਪਈ ਸੋਟੀ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਲੱਗਾ। ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਨੇੜੇ ਪਈ ਆਰੀ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਲਿਆ ਅਤੇ ਲੱਕੜ ‘ਤੇ ਰਗੜਨ ਲੱਗਾ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਕਿਰਰ ਕਿਰਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਉਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਆਰੀ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਾਂਦਰਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਕਿਰਰ-ਕਿਰਰ ਦਾ ਅਰਥ ‘ਨਿਖੱਟੂ ’ ਸੀ। ਉਹ ਫਿਰ ਗੱਠੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਫਾਸੀ ਸੋਟੀ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਲੱਗਾ।
ਉਸਦਾ ਮਨ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਇਹ ਸੋਟੀ ਗੱਠੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰੋਂ ਹਟਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ? ਹੁਣ ਉਹ ਸੋਟੀ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਬਾਂਦਰ ਨੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਇਸ ਨੂੰ ਹਿਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਜਦੋਂ ਸੋਟੀ ਹਿੱਲਣ ਲੱਗਣ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਜ਼ੋਰ ਲਗਾਉਣ ‘ਤੇ ਸੋਟੀ ਢਿੱਲੀ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਬਾਂਦਰ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ।
ਉਹ ਹੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਕੀਲ ਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗਾ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਬਾਂਦਰ ਦੀ ਪੂਛ ਪਾੜੇ ਹੋਏ ਦੋ ਗਠਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਆ ਗਈ, ਜਿਸ ਦਾ ਉਸ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਜੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਇੱਕ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਝਟਕਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਸੋਟੀ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ਤਾਂ ਗੱਠੇ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਸਿਰੇ ਸੋਟੀ ਨਾਲ ਇੱਕ ਕਲਿੱਪ ਵਾਂਗ ਜੁੜ ਗਏ ਅਤੇ ਬਾਂਦਰ ਦੀ ਪੂਛ ਵਿਚਕਾਰੋਂ ਅਟਕ ਗਈ। ਬਾਂਦਰ ਬਹੁਤ ਰੋਇਆ ਅਤੇ ਚੀਕਿਆ।
ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਜ਼ਦੂਰ ਪਰਤ ਆਏ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਬਾਂਦਰ ਨੇ ਭੱਜਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਪੂਛ ਟੁੱਟ ਗਈ। ਉਹ ਟੁੱਟੀ ਹੋਈ ਪੂਛ ਨਾਲ ਚੀਕਦਾ ਹੋਇਆ ਭੱਜ ਗਿਆ।
ਸਿੱਟਾ : ਜਿਸ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਪਤਾ ਨਾ ਹੋਵੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰੀ ਹੀ ਚੰਗੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
Tags:
short story